ΠΑΜΕ ΟΠΟΥ ΘΕΣ

AWAY WE GO

Σκηνοθεσία: Σαμ Μέντες
Παίζουν: Τζον Κρασίνσκι, Μάγια Ράντολφ, Μάγκι Γκίλενχααλ
ΗΠΑ, 2009. Διάρκεια: 98΄

Υπόθεση: Ένα ζευγάρι ερωτευμένων 35άρηδων περιμένουν το πρώτο τους παιδί. Αποφασίζουν λοιπόν να ξεκινήσουν ένα ταξίδι χωρίς προορισμό, για να βρουν το μέρος που θα ταίριαζε καλύτερα για να στήσουν την οικογένειά τους.

Μια συζήτηση μέσω msn:

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ: Δεν σου φαίνεται κάπως παράξενο ότι ένας σκηνοθέτης του διαμετρήματος του Σαμ Μέντες επέλεξε να σκηνοθετήσει μια ταινία τόσο μικρής εμβέλειας; Μια απλή ιστορία χωρίς ούτε έναν επώνυμο σταρ;

ΜΑΡΙΑΝΝΑ: Είναι όντως «μικρή» ταινία, έχει όμως δυναμική μεγάλης. Μου φάνηκε σαν η ανάποδη όψη του American Beauty, σαν το πρωταγωνιστικό ζευγάρι να πρόκειται μελλοντικά να καταντήσει σαν το μεσήλικο ζευγάρι της ταινίας εκείνης. Ή σαν μια πιο ανάλαφρη εκδοχή του Δρόμου της επανάστασης.

Π: Όμως οι δυο εκείνες ταινίες δημιουργούσαν την αίσθηση ότι κάτι πολύ σημαντικό έχουν να πουν, ενώ αυτή όχι.

Μ: Κοίτα, η ταινία νομίζω απευθύνεται στον μέσο χαζο-αμερικάνο, ενώ ταυτόχρονα προσπαθεί να κλείσει το μάτι και σε μας τους υπόλοιπους.

Π: Αυτό το κλείσιμο του ματιού λίγο αδέξιο μου φάνηκε. Οι περισσότεροι χαρακτήρες που συναντά το ζευγάρι στη διαδρομή του είναι καρικατούρες, δεν πείθουν.

Μ: Σύμφωνοι, αλλά αυτό γίνεται ηθελημένα. Δεν είναι χαρακτήρες, αλλά τύποι.

Π: Τι συμβολίζουν αυτοί οι τύποι; Βλέπεις να αρθρώνει η ταινία έναν κριτικό λόγο για την αμερικανική κοινωνία; Εμένα δεν μου φάνηκε.

Μ: Νομίζω η ταινία ασκεί κριτική σ’ αυτή τη νέα γενιά (και σε κάθε γενιά) που δεν ξέρει πώς να αναλάβει τις ευθύνες της. Κάνει ένα ταξίδι χωρίς ουσιαστικά να ξέρει τι ακριβώς ψάχνει και τελικά καταλήγει στο ίδιο τίποτα από το οποίο ξεκίνησε.

Π: Εμένα αντιθέτως μου φάνηκε ότι μέσα από αυτό το ταξίδι το νεαρό ζευγάρι ωριμάζει. Συνειδητοποιούν οι δυο τους ότι δεν είναι και τόσο ανάξιοι όσο νομίζουν. Έχουν την αγάπη τους, κυοφορούν ένα μωρό, ενώ την ίδια στιγμή διαπιστώνουν ότι άλλα ζευγάρια ούτε αγαπιούνται, ούτε παιδιά μπορούν να κάνουν…

Μ: Ναι, αλλά ως προς το ζήτημα της ανάληψης ευθυνών δεν μαθαίνουν τίποτα. Καταλήγουν και πάλι αιθεροβάμονες όπως ξεκίνησαν.

Π: Ίσως τελικά να πρόκειται για το πορτρέτο μιας μπερδεμένης γενιάς. Ήταν σλάκερς στα 25 τους, και τώρα γίναν 35 και μυαλό δεν έβαλαν. Οπότε μάλλον έχεις δίκιο, ούτε αργότερα θα βάλουν! Αυτή σου η υπόνοια ότι το ζευγάρι σε δέκα χρόνια θα καταλήξει στα σκατά του American Beauty σώζει την ταινία!

Μ: Καταλήγουμε στο ίδιο συμπέρασμα.

Π: Αυτή η ασάφεια σχετικά με τη στάση της ταινίας τόσο απέναντι στους ήρωές της (τους κοροϊδεύει ή όχι;) όσο και απέναντι στην κοινωνία (την επικρίνει ή όχι;), είναι που την σώζει! Η ασάφεια και όχι η προφάνεια των καρικατουρίστικων τύπων της.

Μ: Χμ… σώζεται με την ασάφεια; Ή αυτό είναι το μείον της;

Π: Σώζεται επειδή επαμφοτερίζει! Θα της βάλουμε τρία αστεράκια, ε;

Μ: Και τρεισήμισι! Είναι μια ανάλαφρη, ευχάριστη ταινία, που βάζει όμως το θεατή σε σκέψεις.

***