11.4.10

100% ΗΛΙΘΙΟΣ


TRAINWRECK: MY LIFE AS AN IDOIT


Παίζουν: Σον Ουίλιαμ Σκοτ, Γκρέτσεν Μολ, Τζεφ Γκάρλιν

ΗΠΑ, 2007. Διάρκεια: 93΄


Τελικά, το να παριστάνεις τον ηλίθιο είναι κάτι που πουλάει. Το γνωρίζει πολύ καλά η Ελένη Μενεγάκη, η οποία έχτισε μια καριέρα εκατομμυρίων προσπαθώντας να πείσει τον κάθε βλαμμένο τηλεθεατή πρωινάδικων ότι μια ξανθιά γυναικάρα μπορεί να είναι ηλιθιότερη από τον ίδιο. Το γνωρίζει επίσης και ο Σον Γουίλιαμ Σκοτ, ήδη από την εποχή του American Pie, του Road Trip και του Dude, Wheres my Car. Η δικιά του περίπτωση όμως είναι λίγο πιο περίπλοκη: Γελάμε μεν εις βάρος του, γελάμε όμως και γιατί μπορούμε να ταυτιστούμε (κρυφά, έστω) μαζί του. Υπάρχει κάτι το λυτρωτικό στην ταύτιση με έναν ηλίθιο και ανίκανο άνθρωπο, ίσως γιατί τελικά η ζωή μας δεν είναι τόσο απλή όσο φαίνεται, ίσως γιατί όλοι μας κάποιες φορές νιώθουμε πνιγμένοι μέσα σε έναν ωκεανό από γραπτούς και άγραφους κανόνες, χρήσιμες και άχρηστες πληροφορίες, κοινωνικές συμβάσεις και απαιτήσεις των άλλων. Η ταινία που σας προτείνουμε αυτή τη βδομάδα βγάζει ακριβώς αυτή τη διττότητα: Από τη μια το γελοίο του πράγματος, κι από την άλλη τη σοβαρή πλευρά, την οδυνηρή διάσταση του «βλάκα» που κρύβουμε μέσα μας επιμελώς λίγο-πολύ όλοι μας. Ο ήρωας της ταινίας, παρότι μεγαλωμένος με όλες τις ανέσεις, βαδίζει από αποτυχία σε αποτυχία: δυσκολεύεται να διαβάσει και να γράψει, δεν μπορεί να συγκεντρωθεί, παθαίνει διάφορες κρίσεις πανικού, αδυνατεί να πάρει αποφάσεις, δεν ξέρει ούτε καν πού να παρκάρει το αυτοκίνητό του για να μην τον γράψουν, αλλά ούτε και πώς να πληρώσει τις κλίσεις που παίρνει. Ακόμα και ένα σκάφος που του δάνεισαν κάποτε, κατάφερε να το βυθίσει με το πρώτο. Καθόλου παράξενο λοιπόν που το έχει ρίξει στο ποτό και γυρίζει από συγκέντρωση σε συγκέντρωση των Ανώνυμων Αλκοολικών διηγούμενος τις περιπέτειές του. Πάνω στο εύρημα αυτών των αφηγήσεων είναι δομημένη η ταινία, σαν μια σειρά από διαδοχικά, συχνά πολύ αστεία, φλάσμπακ. Σε μια από αυτές τις συγκεντρώσεις θα γνωρίσει και το απαραίτητο «αίσθημα». Η πρώτη τους ερωτική συνεύρεση θα λυτρώσει πιθανόν πολλούς θεατές από τις δικές τους ανασφάλειες: απόδοση χειρότερη από τη δική του μάλλον δεν θα μπορούσε να υπάρξει. Κι όμως, όπως δείχνει η συνέχεια, δεν παίζεται εκεί το παιχνίδι των σχέσεων. Η ταινία από τη μία σε λυτρώνει, από την άλλη όμως σου υπενθυμίζει: αδύνατον να ζήσεις μια κανονική ζωή αν δεν μάθεις να αναλαμβάνεις και κάποιες ευθύνες, αν επιτέλους δεν «ενηλικιωθείς». Το κάνει όμως χωρίς να γίνεται διδακτική, αλλά ούτε και χαζοχαρούμενη, αποφεύγει μάλιστα και το κλασικό happy end. Το τελικό αποτέλεσμα δεν απογειώνεται, είναι όμως αρκούντως αστείο, έξυπνο και ευαίσθητο για μια κατ’ οίκον θέαση.

***