Σκηνοθεσία: Χάουμε Μπελαγκερό, Πάκο Πλάθα
Παίζουν: Μανουέλα Βελάσκο, Φέραν Τεράθα, Χόρχε Σεράνο, Βιθέντε Χιλ
Διάρκεια: 85΄
Μια ρεπόρτερ για την εκπομπή «Ενώ κοιμάστε» ετοιμάζει ένα χαλαρό ρεπορτάζ για τη δουλειά των πυροσβεστών σε νυχτερινή βάρδια. Μαζί με τον κάμεραμάν της θα τους πάρει συνεντεύξεις, θα τραβήξει πλάνα από τα δωμάτια και την τραπεζαρία και θα περιμένει με ανυπομονησία κάποια κλήση για να τους ακολουθήσει στο έργο τους. Η κλήση έρχεται. Συγκρατημένος ενθουσιασμός. Φτάνουν σε μια οικοδομή. Ήδη βρίσκονται εκεί δυο αστυνομικοί. Το πρόβλημα φαίνεται να είναι πως μια ηλικιωμένη κυρία βρίσκεται στο διαμέρισμά της και ουρλιάζει. Οι πυροσβέστες σπάνε την πόρτα. Ελαφριά ανησυχία. Για λίγο. Διότι αμέσως εκεί ξεκινάει ουσιαστικά η ταινία και βυθίζεται σταδιακά, αλλά με χειρουργική ακρίβεια στο απόλυτο χάος και πανικό. Δεν είναι τόσο το αίμα που ταΐζει το τέρας μέσα μας. Καλό είναι κι αυτό να ικανοποιεί τα αιμοδιψή ένστικτά μας. Είναι η κλειστοφοβική ατμόσφαιρα, και η αντιστροφή του οικείου σε ανοικείου. Η οικοδομή και το σπίτι από μήτρα μετατρέπονται σε κόλαση και ο εξωτερικός κόσμος σε λύτρωση. Μόνο που ο εξωτερικός κόσμος έχει ασφαλίσει την οικοδομή και οι αρχές (μόνο υπό την αλλόκοτη μορφή φώτων, ήχων και μιας φωνής στο μεγάφωνο) έχουν διατάξει αυστηρή καραντίνα. Η ρεπόρτερ πανικόβλητη ζητάει από τον κάμεραμαν να μην σταματήσει να τραβάει πλάνα και ο χειριστής της κάμερας, είναι ο μοναδικός απρόσωπος υποκειμενικός αφηγητής. Ένας αφηγητής που μας μιλάει όχι μόνο για τον απόλυτο τρόμο μπροστά σε μια άγνωστη απειλή (εντάξει, κι άλλοι τα ‘παν), αλλά εστιάζει στην ανθρώπινη απόγνωση, την αδυναμία του ανθρώπου μπροστά στο ισοπεδωτικό σύστημα, στην ανάγκη του να εκλογικεύσει το θρυμματισμό του σύμπαντός του και να έρθει σε επαφή με το πρωτόγονο ένστικτο της επιβίωσης.
Κι αν θέλετε πάση θυσία να ονομάσουμε το είδος της ταινίας, θα το πω αυθαίρετα ψευδοντοκουτρόμου. Ένα είδος που ξεκίνησε με το “Blair witch project”, ως μια ύστατη απόπειρα ανανέωσης της μορφής των ταινιών τρόμου και συνεχίστηκε με άλλες προσπάθειες όπως το “Cloverfield”. Όμως οι Ισπανοί, δείχνουν ότι το κατέχουν πολύ καλύτερα από τους αμερικανούς (δεν είναι τυχαίο ότι η σεναριακή πενία στο χόλιγουντ οδηγεί τους παραγωγούς σε κατά συρροή ισπανικά και ασιατικά ριμέικ) και οριακά εξαντλούν το νεογέννητο είδος εναρμονίζοντας με μαεστρία τη μορφή με την αφήγηση της ιστορίας.
Και μεταξύ μας τώρα, από το να βλέπουμε ένα σωρό μεταμεσονύκτιες αηδίες από τηλεμάρκετινγκ και τηλεπαιχνίδια για λοβοτομημένους μέχρι δημοσιογράφους να αναλύουν με σοβαροφάνεια τις εμφανίσεις εξωγήινων στην Ελλάδα, την προέλευση των Ελλήνων από τους Τιτάνες και δεν-ξέρω-ποιους και τα ροζ τηλεφωνήματα του κάθε πικραμένου, γιατί να μην αφιερώσουμε λίγο χρόνο στο δράμα μιας Ισπανίδας ρεπόρτερ; Κάτι καλύτερο θα ‘χει να μας πει η κακόμοιρη...
Παίζουν: Μανουέλα Βελάσκο, Φέραν Τεράθα, Χόρχε Σεράνο, Βιθέντε Χιλ
Διάρκεια: 85΄
Μια ρεπόρτερ για την εκπομπή «Ενώ κοιμάστε» ετοιμάζει ένα χαλαρό ρεπορτάζ για τη δουλειά των πυροσβεστών σε νυχτερινή βάρδια. Μαζί με τον κάμεραμάν της θα τους πάρει συνεντεύξεις, θα τραβήξει πλάνα από τα δωμάτια και την τραπεζαρία και θα περιμένει με ανυπομονησία κάποια κλήση για να τους ακολουθήσει στο έργο τους. Η κλήση έρχεται. Συγκρατημένος ενθουσιασμός. Φτάνουν σε μια οικοδομή. Ήδη βρίσκονται εκεί δυο αστυνομικοί. Το πρόβλημα φαίνεται να είναι πως μια ηλικιωμένη κυρία βρίσκεται στο διαμέρισμά της και ουρλιάζει. Οι πυροσβέστες σπάνε την πόρτα. Ελαφριά ανησυχία. Για λίγο. Διότι αμέσως εκεί ξεκινάει ουσιαστικά η ταινία και βυθίζεται σταδιακά, αλλά με χειρουργική ακρίβεια στο απόλυτο χάος και πανικό. Δεν είναι τόσο το αίμα που ταΐζει το τέρας μέσα μας. Καλό είναι κι αυτό να ικανοποιεί τα αιμοδιψή ένστικτά μας. Είναι η κλειστοφοβική ατμόσφαιρα, και η αντιστροφή του οικείου σε ανοικείου. Η οικοδομή και το σπίτι από μήτρα μετατρέπονται σε κόλαση και ο εξωτερικός κόσμος σε λύτρωση. Μόνο που ο εξωτερικός κόσμος έχει ασφαλίσει την οικοδομή και οι αρχές (μόνο υπό την αλλόκοτη μορφή φώτων, ήχων και μιας φωνής στο μεγάφωνο) έχουν διατάξει αυστηρή καραντίνα. Η ρεπόρτερ πανικόβλητη ζητάει από τον κάμεραμαν να μην σταματήσει να τραβάει πλάνα και ο χειριστής της κάμερας, είναι ο μοναδικός απρόσωπος υποκειμενικός αφηγητής. Ένας αφηγητής που μας μιλάει όχι μόνο για τον απόλυτο τρόμο μπροστά σε μια άγνωστη απειλή (εντάξει, κι άλλοι τα ‘παν), αλλά εστιάζει στην ανθρώπινη απόγνωση, την αδυναμία του ανθρώπου μπροστά στο ισοπεδωτικό σύστημα, στην ανάγκη του να εκλογικεύσει το θρυμματισμό του σύμπαντός του και να έρθει σε επαφή με το πρωτόγονο ένστικτο της επιβίωσης.
Κι αν θέλετε πάση θυσία να ονομάσουμε το είδος της ταινίας, θα το πω αυθαίρετα ψευδοντοκουτρόμου. Ένα είδος που ξεκίνησε με το “Blair witch project”, ως μια ύστατη απόπειρα ανανέωσης της μορφής των ταινιών τρόμου και συνεχίστηκε με άλλες προσπάθειες όπως το “Cloverfield”. Όμως οι Ισπανοί, δείχνουν ότι το κατέχουν πολύ καλύτερα από τους αμερικανούς (δεν είναι τυχαίο ότι η σεναριακή πενία στο χόλιγουντ οδηγεί τους παραγωγούς σε κατά συρροή ισπανικά και ασιατικά ριμέικ) και οριακά εξαντλούν το νεογέννητο είδος εναρμονίζοντας με μαεστρία τη μορφή με την αφήγηση της ιστορίας.
Και μεταξύ μας τώρα, από το να βλέπουμε ένα σωρό μεταμεσονύκτιες αηδίες από τηλεμάρκετινγκ και τηλεπαιχνίδια για λοβοτομημένους μέχρι δημοσιογράφους να αναλύουν με σοβαροφάνεια τις εμφανίσεις εξωγήινων στην Ελλάδα, την προέλευση των Ελλήνων από τους Τιτάνες και δεν-ξέρω-ποιους και τα ροζ τηλεφωνήματα του κάθε πικραμένου, γιατί να μην αφιερώσουμε λίγο χρόνο στο δράμα μιας Ισπανίδας ρεπόρτερ; Κάτι καλύτερο θα ‘χει να μας πει η κακόμοιρη...
Αξιολόγηση: ***
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου