Σκηνοθεσία: Κρίστοφερ Μπόε
Παίζουν: Ούλριχ Τόμσεν, Έλενα Κρίστενσεν, Γιον Λάνγκε, Χένινγκ Μόριτσεν
Δανία, 2005.
Διάρκεια: 87’
Η αίθουσα είναι μισοφωτισμένη, κι εμείς βυθισμένοι σ’ένα ονειρικό σκοτάδι ακούμε από τον εξώστη τις μελωδίες να ξεπηδούν μέσα από την κοιλιά του πιάνου. Ο μυστηριώδης πιανίστας όμως δε θέλει να δούμε το πρόσωπό του. Γιατί δε θέλει, λέει, ο Άνθρωπος να κρύβει τη Μουσική. Γιατί ο ίδιος δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένας απλός μεταφραστής της παρτιτούρας για τα άμαθα αυτιά μας. Το ταλέντο του είναι πως ξέρει να τη διαβάζει και να την ερμηνεύει: Forte – δυνατά, da capo – από την αρχή, lacrimoso – λυπητερά. Και allegro; Τί σημαίνει στη γλώσσα αυτού του μυστηριώδη πιανίστα το «χαρούμενο» allegro;
Η αίθουσα είναι μισοφωτισμένη και ο Ζέτερστρομ κάθεται σφιγμένος μποστά στο πιάνο του, θέαμα για ένα κοινό που δεν είναι εκεί, κάνοντας το μόνο πράγμα που θυμάται να κάνει: αφήνει τα δάχτυλά του να τρέξουν μηχανικά πάνω στα πλήκτρα, ερμηνεύοντας με τέλεια τεχνική τα έργα που του δίνονται. Είναι φαινομενικά άριστος. Μα κάτι λείπει για να ακουστεί η μουσική όπως πρέπει. Δεν είναι μυστικό -αυτό που του λείπει είναι το πάθος. Μα ο ίδιος δε μπορεί (δε θέλει;) να θυμηθεί που βρίσκεται αυτό κρυμμένο.
Κι αν συνήθως η μουσική χρησιμεύει για να ελευθερώνει το πνεύμα και να ξεκλειδώνει συναισθήματα, εδώ ο ερμητικά κλειστός Ζέτερστρομ τη χρησιμοποιεί για τον ακριβώς αντίστροφο λόγο: είναι η ασπίδα του για ένα παρελθόν που τον πλήγωσε, είναι ο τοίχος που δεν αφήνει καμία ανάμνηση να περάσει έξω από τη «ζώνη» της μνήμης που δε θέλει πια να θυμάται. Είναι το σύνορο ανάμεσα στον ίδιο και στη ζωή, είναι το όριο πριν από Εκείνη. Το ταλέντο του είναι η πανοπλία του για κάθε ανθρώπινη επαφή –στην οποία ήταν πάντα τόσο καχύποπτος. Έχει απωθήσει τόσο πολύ τις μνήμες που τον πλήγωσαν, που έχει επιβάλλει στον εαυτό του μια ιδιόρρυθμη αμνησία: κάθε τί που συνέβη πριν από εκείνη, απλά δεν υπάρχει. Μόνο στιγμές που τριγυρίζουν μεταμφιεσμένες αναμεσα στις μελωδίες, και του ζητούν να γυρίσει για λίγο πίσω, να θυμηθεί, να νιώσει, έστω, κάτι.
«Αν δεν υπήρχες, θα έπρεπε να σε δημιουργήσω», της είχε πει όταν ήταν ακόμα ανθρώπινος. Και τώρα που την έχασε, πρέπει να την αναδημιουργήσει. Παίζοντας ένα παιχνίδι πέρα από τα όρια της πραγματικότητας, θα προσπαθήσει να βρει τη γραμμή που ενώνει τις σκόρπιες αναμνήσεις του και να βρει τη χαμένη του ανθρωπιά, που με τη σειρά της θα του δώσει αυτό που έχει πραγματικά ανάγκη: την αληθινή μουσική. Αυτή που δεν ερμηνεύεται απλά διαβάζοντας τις νότες, μα που δημιουργείται όταν πηγάζει μέσα από την καρδιά.
Παίζουν: Ούλριχ Τόμσεν, Έλενα Κρίστενσεν, Γιον Λάνγκε, Χένινγκ Μόριτσεν
Δανία, 2005.
Διάρκεια: 87’
Η αίθουσα είναι μισοφωτισμένη, κι εμείς βυθισμένοι σ’ένα ονειρικό σκοτάδι ακούμε από τον εξώστη τις μελωδίες να ξεπηδούν μέσα από την κοιλιά του πιάνου. Ο μυστηριώδης πιανίστας όμως δε θέλει να δούμε το πρόσωπό του. Γιατί δε θέλει, λέει, ο Άνθρωπος να κρύβει τη Μουσική. Γιατί ο ίδιος δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένας απλός μεταφραστής της παρτιτούρας για τα άμαθα αυτιά μας. Το ταλέντο του είναι πως ξέρει να τη διαβάζει και να την ερμηνεύει: Forte – δυνατά, da capo – από την αρχή, lacrimoso – λυπητερά. Και allegro; Τί σημαίνει στη γλώσσα αυτού του μυστηριώδη πιανίστα το «χαρούμενο» allegro;
Η αίθουσα είναι μισοφωτισμένη και ο Ζέτερστρομ κάθεται σφιγμένος μποστά στο πιάνο του, θέαμα για ένα κοινό που δεν είναι εκεί, κάνοντας το μόνο πράγμα που θυμάται να κάνει: αφήνει τα δάχτυλά του να τρέξουν μηχανικά πάνω στα πλήκτρα, ερμηνεύοντας με τέλεια τεχνική τα έργα που του δίνονται. Είναι φαινομενικά άριστος. Μα κάτι λείπει για να ακουστεί η μουσική όπως πρέπει. Δεν είναι μυστικό -αυτό που του λείπει είναι το πάθος. Μα ο ίδιος δε μπορεί (δε θέλει;) να θυμηθεί που βρίσκεται αυτό κρυμμένο.
Κι αν συνήθως η μουσική χρησιμεύει για να ελευθερώνει το πνεύμα και να ξεκλειδώνει συναισθήματα, εδώ ο ερμητικά κλειστός Ζέτερστρομ τη χρησιμοποιεί για τον ακριβώς αντίστροφο λόγο: είναι η ασπίδα του για ένα παρελθόν που τον πλήγωσε, είναι ο τοίχος που δεν αφήνει καμία ανάμνηση να περάσει έξω από τη «ζώνη» της μνήμης που δε θέλει πια να θυμάται. Είναι το σύνορο ανάμεσα στον ίδιο και στη ζωή, είναι το όριο πριν από Εκείνη. Το ταλέντο του είναι η πανοπλία του για κάθε ανθρώπινη επαφή –στην οποία ήταν πάντα τόσο καχύποπτος. Έχει απωθήσει τόσο πολύ τις μνήμες που τον πλήγωσαν, που έχει επιβάλλει στον εαυτό του μια ιδιόρρυθμη αμνησία: κάθε τί που συνέβη πριν από εκείνη, απλά δεν υπάρχει. Μόνο στιγμές που τριγυρίζουν μεταμφιεσμένες αναμεσα στις μελωδίες, και του ζητούν να γυρίσει για λίγο πίσω, να θυμηθεί, να νιώσει, έστω, κάτι.
«Αν δεν υπήρχες, θα έπρεπε να σε δημιουργήσω», της είχε πει όταν ήταν ακόμα ανθρώπινος. Και τώρα που την έχασε, πρέπει να την αναδημιουργήσει. Παίζοντας ένα παιχνίδι πέρα από τα όρια της πραγματικότητας, θα προσπαθήσει να βρει τη γραμμή που ενώνει τις σκόρπιες αναμνήσεις του και να βρει τη χαμένη του ανθρωπιά, που με τη σειρά της θα του δώσει αυτό που έχει πραγματικά ανάγκη: την αληθινή μουσική. Αυτή που δεν ερμηνεύεται απλά διαβάζοντας τις νότες, μα που δημιουργείται όταν πηγάζει μέσα από την καρδιά.
Αξιολόγηση: ***
4 σχόλια:
Αυτή δεν είναι η επόμενη ταινία του Μπόε αμέσως μετά το αριστουργηματικό Reconstruction; Είχε προβληθεί θυμάμαι στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, και είχαμε πάει με μέγιστες προσδοκίες, όπως είναι φυσικό. Μη με ρωτάς όμως λεπτομέρειες. Το έχω απωθήσει...
"απωθησει"; γιατι το καημενο;! καλα, σε καμια περιπτωση δεν ηταν αριστουργηματικο το Allegro, αλλα στεκεται πολυ καλα. ειναι γοητευτικο και σε παρασυρει οταν το παρακολουθεις, παρα τα οποια κενα του στο κομματι της "επιστημονικη φαντασιας" που μπαινει σε καποιο σημειο. ισως ειναι βεβαια και η αδυναμια μου στις ταινιες πιανου ;)
το Reconstruction δεν το χω δει, αλλα ναι, αυτη ειναι η επομενη ταινια μετα απο αυτο.
χμμμ μαλλον εννοω -"η προηγουμενη ταινια πριν απο αυτο" ;p
Τι να σου πω τώρα... Εγώ όταν το είδα αυτό το Allegro τον λυπήθηκα τον Μπόε. Είχε παραβρεθεί μάλιστα στην προβολή, και ήταν με κάτι μούτρα κατεβασμένα μέχρι κάτω. Μου φάνηκε σαν να προσπάθησε να σταθεί στο ύψος του Reconstruction (πράγμα δύσκολο, ευθύς εξ αρχής) και να τα έκανε μούσκεμα. Ασυνάρτητο, πομπώδες, κενόδοξο μου φάνηκε. Δες το Reconstruction!!
Δημοσίευση σχολίου