Σκηνοθεσία: Ούλριχ Σάιντλ
Παίζουν: Εκατερίνα Ρακ, Πολ Χόφμαν, Μάικλ Τόμας, Μαρία Χόφστετερ, Γκέοργκ Φρίντριχ
Διάρκεια: 136΄
Η Όλγα είναι μια Ουκρανή κοπέλα, ξανθιά και ψηλή. Πώς σας φαίνεται αυτό ως στερεότυπο; Αν περπατούσε στους δρόμους της Θεσσαλονίκης, οι περισσότεροι θα σκέφτονταν πως μάλλον είναι εξαγοράσιμη. Φτηνή-ακριβή δεν έχει σημασία, αλλά εξαγοράσιμη. Την κάνει το μαλλί και το ύψος πόρνη; Όχι, βέβαια. Αυτό που την κάνει πόρνη είναι το υψηλό ζυγωματικό που κατά πάσα πιθανότητα υποδηλώνει βορειοανατολική καταγωγή. Και όλοι ξέρουμε πως καμιά άλλη δουλειά δεν έχει στα μέρη μας μια Ουκρανή εκτός από το να εκδοθεί ή να παντρευτεί κάποιον ηλικιωμένο. Στα χρόνια μας, οι ανατολικές χώρες υπάρχουν για να ορίζουν τον δυτικό κόσμο και να επιβεβαιώνουν τον καθυστερημένο πρωτόγονο εγωισμό μας. Ευτυχώς που δεν γίναμε κομμουνιστές, λέμε, και σταυροκοπιόμαστε να φύγουν τα δαιμόνια. Ευτυχώς που δεν γίναμε πουτάνες της σάρκας, αλλά γίναμε πουτάνες σε όλα τα άλλα. Πουτάνες στη δουλειά, πουτάνες στο δρόμο, πουτάνες στον κινηματογράφο, πουτάνες παντού. Κι ευτυχώς που είμαστε τόσο καθυστερημένοι, ώστε να μην καταλαβαίνουμε πόσο πουτάνες είμαστε. Κι ευτυχώς έχουμε δάχτυλα. Δάχτυλα για να δείχνουμε τις Ουκρανές, και να λέμε ευτυχώς. Κι ευτυχώς που έχουμε λεφτά για να τις πηδάμε. Αλλά υπάρχει και κάτι ακόμα καλύτερο από αυτό. Τώρα, έρχεται, ακούστε: Ευτυχώς που υπάρχει ο ανατολικός κόσμος για να μας ξεχέζει. Να μας βγάζει τα σκατά μας, όταν δεν θα μπορούμε να σηκώσουμε ούτε το χέρι μας. Ευτυχώς που υπάρχουν οι Ουκρανές να μας καθαρίζουν τον κώλο όταν θα ‘μαστε γέροι. Πώς θα αυτοπροσδιοριζόμασταν, Θεέ, χωρίς τον ανατολικό κόσμο!
Ευτυχώς που υπάρχει ο ανατολικός κόσμος για να εξάγουμε ελπίδα. Η άγρια ανατολή για τις παρανομίες του πανούργου μυαλού μας, καταφύγιο όσων τσαλαπατούμε στην καθημερινότητά μας. Ευτυχώς που υπάρχει η Βουλγαρία για τα σπα στα δυτικής ιδιοκτησίας ξενοδοχεία με βουλγάρες «μασέρ». Ευτυχώς που υπάρχει το Σαντάνσκι για να χτυπάμε το χέρι μας στη ρεσεψιόν και να λέμε: «ρε, δεν μιλάς ελληνικά; Τι βλάκες είστε εδώ». Να ‘ναι καλά που υπάρχει το Σαντάνσκι για να μας κάνει και μας λίγο να νιώθουμε Αμερικανοί. Τζον Γουέινηδες, καουμπόηδες στην άγρια ανατολή, να είμαστε οι πρώτες μούρες, σκληρά αντράκια. Ευτυχώς που υπάρχει και το ίντερνετ. Χαμός. Κι άμα είναι δεκάξι, ακόμα καλύτερα. Ευτυχώς που υπάρχουν κάποιοι στους οποίους να μπορούμε να διοχετεύουμε όλα μας τα κόμπλεξ, το μίσος, τα βίτσια. Κάποιος είναι από πίσω μας, μας πιέζει το κεφάλι με δύναμη, και κάποιος από μπροστά μας για να τα παίρνει όλα και να τα υπομένει διπλά. Να ‘ναι καλά οι Ουκρανές, και να ‘ναι καλά κι όλοι οι ηλικιωμένοι του κόσμου, γιατί όσο ένοχοι και να ‘ναι, πλέον είναι αβοήθητοι στα κρεβάτια. Και ακίνδυνοι. Και βλέπουν σπαστές εικόνες της ζωής τους μέσα από την παραμόρφωση της άνοιας, και μόνο στις νυχτερινές ώρες μπορούν να φωνάζουν «θάνατος, θάνατος, θάνατος», θάνατος, σαν να στάζει η βρύση, μονότονος, σαν να χτυπάει το κλαδί στο τζάμι.
Παίζουν: Εκατερίνα Ρακ, Πολ Χόφμαν, Μάικλ Τόμας, Μαρία Χόφστετερ, Γκέοργκ Φρίντριχ
Διάρκεια: 136΄
Η Όλγα είναι μια Ουκρανή κοπέλα, ξανθιά και ψηλή. Πώς σας φαίνεται αυτό ως στερεότυπο; Αν περπατούσε στους δρόμους της Θεσσαλονίκης, οι περισσότεροι θα σκέφτονταν πως μάλλον είναι εξαγοράσιμη. Φτηνή-ακριβή δεν έχει σημασία, αλλά εξαγοράσιμη. Την κάνει το μαλλί και το ύψος πόρνη; Όχι, βέβαια. Αυτό που την κάνει πόρνη είναι το υψηλό ζυγωματικό που κατά πάσα πιθανότητα υποδηλώνει βορειοανατολική καταγωγή. Και όλοι ξέρουμε πως καμιά άλλη δουλειά δεν έχει στα μέρη μας μια Ουκρανή εκτός από το να εκδοθεί ή να παντρευτεί κάποιον ηλικιωμένο. Στα χρόνια μας, οι ανατολικές χώρες υπάρχουν για να ορίζουν τον δυτικό κόσμο και να επιβεβαιώνουν τον καθυστερημένο πρωτόγονο εγωισμό μας. Ευτυχώς που δεν γίναμε κομμουνιστές, λέμε, και σταυροκοπιόμαστε να φύγουν τα δαιμόνια. Ευτυχώς που δεν γίναμε πουτάνες της σάρκας, αλλά γίναμε πουτάνες σε όλα τα άλλα. Πουτάνες στη δουλειά, πουτάνες στο δρόμο, πουτάνες στον κινηματογράφο, πουτάνες παντού. Κι ευτυχώς που είμαστε τόσο καθυστερημένοι, ώστε να μην καταλαβαίνουμε πόσο πουτάνες είμαστε. Κι ευτυχώς έχουμε δάχτυλα. Δάχτυλα για να δείχνουμε τις Ουκρανές, και να λέμε ευτυχώς. Κι ευτυχώς που έχουμε λεφτά για να τις πηδάμε. Αλλά υπάρχει και κάτι ακόμα καλύτερο από αυτό. Τώρα, έρχεται, ακούστε: Ευτυχώς που υπάρχει ο ανατολικός κόσμος για να μας ξεχέζει. Να μας βγάζει τα σκατά μας, όταν δεν θα μπορούμε να σηκώσουμε ούτε το χέρι μας. Ευτυχώς που υπάρχουν οι Ουκρανές να μας καθαρίζουν τον κώλο όταν θα ‘μαστε γέροι. Πώς θα αυτοπροσδιοριζόμασταν, Θεέ, χωρίς τον ανατολικό κόσμο!
Ευτυχώς που υπάρχει ο ανατολικός κόσμος για να εξάγουμε ελπίδα. Η άγρια ανατολή για τις παρανομίες του πανούργου μυαλού μας, καταφύγιο όσων τσαλαπατούμε στην καθημερινότητά μας. Ευτυχώς που υπάρχει η Βουλγαρία για τα σπα στα δυτικής ιδιοκτησίας ξενοδοχεία με βουλγάρες «μασέρ». Ευτυχώς που υπάρχει το Σαντάνσκι για να χτυπάμε το χέρι μας στη ρεσεψιόν και να λέμε: «ρε, δεν μιλάς ελληνικά; Τι βλάκες είστε εδώ». Να ‘ναι καλά που υπάρχει το Σαντάνσκι για να μας κάνει και μας λίγο να νιώθουμε Αμερικανοί. Τζον Γουέινηδες, καουμπόηδες στην άγρια ανατολή, να είμαστε οι πρώτες μούρες, σκληρά αντράκια. Ευτυχώς που υπάρχει και το ίντερνετ. Χαμός. Κι άμα είναι δεκάξι, ακόμα καλύτερα. Ευτυχώς που υπάρχουν κάποιοι στους οποίους να μπορούμε να διοχετεύουμε όλα μας τα κόμπλεξ, το μίσος, τα βίτσια. Κάποιος είναι από πίσω μας, μας πιέζει το κεφάλι με δύναμη, και κάποιος από μπροστά μας για να τα παίρνει όλα και να τα υπομένει διπλά. Να ‘ναι καλά οι Ουκρανές, και να ‘ναι καλά κι όλοι οι ηλικιωμένοι του κόσμου, γιατί όσο ένοχοι και να ‘ναι, πλέον είναι αβοήθητοι στα κρεβάτια. Και ακίνδυνοι. Και βλέπουν σπαστές εικόνες της ζωής τους μέσα από την παραμόρφωση της άνοιας, και μόνο στις νυχτερινές ώρες μπορούν να φωνάζουν «θάνατος, θάνατος, θάνατος», θάνατος, σαν να στάζει η βρύση, μονότονος, σαν να χτυπάει το κλαδί στο τζάμι.
*****
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου