PADRE NUESTRO
Σκηνοθεσία: Κρίστοφερ Ζάλα
Παίζουν: Χόρχε Άντριαν Επίνδολα, Αρμάντο Χερνάντεζ, Χεσούς Οτσόα
ΗΠΑ, 2007. Διάρκεια: 110΄
Όχι πως έχω καμιά όρεξη να μου κολλήσουν την ταμπέλα του μαρξιστή-λενινιστή, αλλά κάθε φορά που βρίσκομαι αντιμέτωπος με κάποιο κινηματογραφικό προϊόν το οποίο αποκαλύπτει ή καταγγέλλει μια από τις πολλές πτυχές της κατάντιας της σύγχρονης κοινωνίας μας θυμάμαι ένα κείμενο του Λένιν, στο οποίο διακήρυσσε ότι η διάκριση αισθητικής και πολιτικής δεν είναι παρά μια ψευδαίσθηση. Η τέχνη είναι εξ ορισμού πολιτική και η πολιτική είναι τέχνη, κι όλα μαζί είναι ζωή. Ζωή που δεν διαχωρίζεται σε σφαίρες, «το πρωί μαθήτρια και το βράδυ πόρνη», ή «από δω η γυναίκα μου κι από κει το αίσθημά μου». Όλ’ αυτά δεν είναι παρά εκφράσεις της εγγενούς αστικής υποκρισίας. Ιδεώδες της Προλετκούλτ, του μετεπαναστατικού κινήματος για την προλεταριακή κουλτούρα, ήταν η επιστροφή της καλλιτεχνικής δημιουργίας στο λαό, η τέχνη «από τα κάτω». Η συλλογική έκφραση και δημιουργία όφειλε να αντικαταστήσει τον ατομικιστικό μύθο της προσωπικής έκφρασης του ευαίσθητου καλλιτέχνη. Ακριβώς το αντίθετο δηλαδή απ’ αυτό που συμβαίνει στην κοινωνία μας. Όταν λοιπόν βρισκόμαστε μπροστά σε μια ταινία η οποία υποτίθεται πως καταγγέλλει το φαινόμενο της λαθρομετανάστευσης εξαθλιωμένων Μεξικάνων στις ΗΠΑ και τη σκληρή πραγματικότητα με την οποία βρίσκονται αντιμέτωποι εκεί, καλό είναι να θυμόμαστε ότι πρόκειται για μια παραγωγή τριών αμερικανικών εταιρειών, της Cinergy Pictures, της Paramax Films και της Two Lane Pictures, απ’ ό,τι διαβάζουμε στους τίτλους, σκηνοθετημένη από ένα αμερικανάκι, τον Κρίστοφερ Ζάλα, και φτιαγμένη πάνω στη γνωστή συνταγή του περιπετειώδους δράματος που σκοπό έχει να μας βοηθήσει να αποδράσουμε φευγαλέα από τα προβλήματά μας και παράλληλα να διασκεδάσουμε τις τύψεις μας. Όποιος θέλει να μάθει τα πραγματικά προβλήματα των λαθρομεταναστών καλό είναι να απευθυνθεί στους ίδιους, ευτυχώς ή δυστυχώς υπάρχουν αρκετοί στη χώρα μας. Η συγκεκριμένη ταινία χαρακτηρίζεται από μια εξαιρετική σκοτεινή φωτογραφία του αστικού τοπίου του Μπρούκλυν, συχνά τοποθετημένου σε μια ειρωνική αντιπαράθεση με πλάνα ουρανοξυστών που συμβολίζουν το American Dream, κι από ένα σενάριο που προσπαθεί τόσο πολύ να έχει ανατροπές, που τελικά χάνει τελείως το παιχνίδι της πειστικότητας. Αυτό που μένει είναι το παιχνίδι των ταυτοτήτων, το εύρημα του αφελούς και καλοσυνάτου νεαρού που αναζητά στο Μπρούκλυν τον πατέρα που δεν γνώρισε ποτέ και του επιτήδειου συνταξιδιώτη του, που του «κλέβει» την ταυτότητα και παρουσιάζεται σαν να είναι αυτός ο χαμένος γιος ενός μοναχικού μεξικάνου λαντζέρη, που τελικά ανακαλύπτει στην ιδέα ότι έχει γιο ένα λόγο ύπαρξης για τη μίζερη ζωή του. Σαν καλός WASP, ο Ζάλα τα πάει πολύ καλύτερα με τα ψυχολογικά δράματα, παρά με τους πολιτικούς προβληματισμούς.
**
