13.12.08

REDBELT



Σκηνοθεσία: Ντέηβιντ Μάμμετ

Παίζουν: Τσαϊγουήτελ Ετζιφορ, Άλις Μπάγκα, Χοσέ Κάντιο, Μαξ Μαρτίνι

Διάρκεια: 99’




Σήμερα οφείλουμε να πούμε για δύο πράγματα. Για μια πάρα πολύ καλή ταινία και για όσα – για πρώτη φορά – συμβαίνουν γύρω μας.

Πρώτον.
Η ταινία είναι καταπληκτική. Πρόκειται για ένα νεο-νουάρ το οποίο πρωτοτυπεί στη θεματική του. Αναφέρεται στους αμερικάνικους αγώνες πολεμικών τεχνών που λαμβάνουν χώρα σε ρινγκ στη μέση τεράστιων σταδίων και ανθρωποφάγων κοινών (χαρακτηριστικά σκεφτείτε το «κατς» - μια υπέροχη αλληγορία της εποχής μας). Πως όμως καταλήγει εκεί ο ευγενής νεαρός μας ήρωας;

Ο Μάικ Τέρυ έχει μια σχολή πολεμικών τεχνών. Δεν ενδιαφέρεται για τα χρήματα και ποτέ δε συμμετέχει στους αγώνες επίδειξης (που είναι πάντα στημένοι). Ακολουθεί κώδικες τιμής. Και τον στοιχειώνει μια – μάλλον τραγική καθώς ποτέ δεν αναφέρεται επακριβώς – μνήμη από τον πόλεμο στο Ιράκ. Είναι ο ακέραιος ήρωας των νουάρ που ψάχνει σταθερό σημείο σε έναν κόσμο που συνθλίβει και συνθλίβεται. Δεν το βρίσκει. Ένας ηθοποιός του λαμπερού Χόλυγουντ, ένας παραγωγός, οι τοκογλύφοι, μια πανέμορφη μα αναξιόπιστη γυναίκα (ωιμέ), η ενοχοποίηση ενός καλού αστυνομικού (τι σπάνιο!), το διεφθαρμένο Λος Άντζελες (όπως στα βιβλία του Τσάντλερ και του Ελροϊ) θα τον σύρουν έπειτα από μια μοιραία αλυσίδα γεγονότων στο ρινγκ. Σταματώ εδώ, συστήνοντάς σας ανεπιφύλακτα την ταινία που είναι γραμμένη και σκηνοθετημένη από τον αγαπητό Ντέιβιντ Μάμμετ του «Ο πρόεδρος, ένα ροζ σκάνδαλο και ένας πόλεμος».

Και συνεχίζω.
Δεύτερον.
Δεν είμαι ούτε ένας ηθικολόγος – ωσάν του κατηχητικού – δημοσιογράφος, ούτε πολιτικός που παραμένω στον κόσμο μου. Κατά τη γνώμη μου – και έπειτα από κάμποσες σπουδές στις πολιτικές επιστήμες – αυτό που συμβαίνει από το βράδυ του Σαββάτου, δεν ανάγεται σε κάτι προηγούμενο στη Δύση. Δεν είναι ούτε φυλετικές ταραχές (π.χ Λος Άντζελες), ούτε εξέγερση μεταναστών (Γαλλία). Δε συμβαίνει σε γκέτο αλλά για πρώτη φορά στην καρδιά όλων των κύριων αστικών κέντρων μιας δυτικής χώρας.

Ας μην εθελοτυφλούμε. Δεν υπάρχουν «κουκουλοφόροι» (sic) σε κάθε σημείο της Ελλάδας. Προφανώς υπάρχει κάτι άλλο. Παραδείγματος χάριν, οι γιαγιάδες που πετούσαν γλάστρες από τα μπαλκόνια στις γειτονιές της Αθήνας. Οι παππούδες που ευχαριστούσαν τα πανκιά που τους δίναν τρόφιμα από το ανοιχτό (τα μεσάνυχτα!) σουπερμάρκετ δίπλα στο σπίτι μου. Οι δεκάδες χιλιάδες κόσμου – όλων των ηλικιών - που διαδηλώνουν 5 συναπτές ημέρες και καθόλου δε δείχνουν τρομοκρατημένοι.

Κράτος σημαίνει 2 τινά. Νόμιμο μονοπώλιο βίας (αστυνομία, στρατός) και συμβολική αποδοχή μιας τάξης πραγμάτων. Εν προκειμένω, η χειρότερη δεξιά της Ευρώπης νίπτει τα χέρια της και δεν αγγίζει μια εξουσία που «καίει». Και από την άλλη, σύμβολα της τάξης όπως οι τράπεζες (οι οποίες για χρόνια μας πρήζαν στο τηλέφωνο για προεγκριμμένα δάνεια και πρόσφατα δεν τους αρκούσαν 28δις βοήθειας) γίνονται πλέον αποδέκτες χειροκροτημάτων όταν καίγονται.

Μια πολιτική διακυβέρνηση δε νομιμοποιείται βάση αξιών. Δεν αποτελεί θεολογία. Νομιμοποιείται βάση διαδικασιών. Εδώ και χρόνια η διαδικασία ήταν το Σκάνδαλο. Και πλέον επήλθε το ξέσπασμα. Ξαφνικά και απλά. Τώρα είναι χρέος όλων μας ώστε να αναδυθούν οι σωστές, δίκαιες, ανθρώπινες διαδικασίες ώστε να αλλάξουν τα πράγματα. Ως το Σάββατο - και εδώ και δεκαετίες - οι πιθανότητες ήταν 0%. Πλέον είναι 1%. Και αυτό είναι εξόχως σημαντικό και τόσο σπάνιο.


Αξιολόγηση: * * * * (αν και το σινεμά πλέον ζηλεύει την πραγματικότητα)


Δημήτρης Δρένος